Ben bugün bu köşeden her gün yaşanan günlük konulardan değil, adına tembellik mi dersiniz bilemiyorum da, iki yaşanmış ama alıntı konuyu taşımak istiyorum.
Birincisini buyurun.,
** ** **
Bizim eskiden HIRSIZIMIZ BİLE edepliydi
Yaklaşık olarak 70 yıl öncesinde, 1950’li yıllarda İstanbul’dayız. Bire bir yasanmış̧ olan hikâyemiz bir belediye otobüsünde geçer.
Otobüs tam Eminönü̈ durağına gelmiş̧ ve kapılarını açacakken bir kadının “Sakın kapıları açma, cüzdanım çalındı, otobüste hırsız var” seklinde canhıraş̧ sesi duyulur.
Kadın ısrarcıdır ve bağırmaya devam eder.
Bunun üzerine şoföre kapıları açmaz ve yerinden kalkarak kadına “Otobüste çalındığına emin misin? Çantanı kontrol et!” der.
Kadın “Biraz önce biletimi almak için cüzdanımı çıkarmıştım, daha sonra yerine koydum ama simdi yok” diye cevap verir. Şoför bunun üzerine hiddetlenerek “Kimse kıpırdamasın herkesin üzerini arayacağım” der.
Şoför önden, biletçi arkadan başlayarak yolcuları tek tek aramaya başlarlar. Herkes aranmış̧ yalnız bir kişi kalmıştır. Henüz aranmayan yolcu binbaşı rütbesinde resmi üniformalı bir kara subayıdır. Üzerinde de haki renkli kalın paltosu vardır.
Şoför “Binbaşımı aramaya lüzum yok, bir Türk subayını hırsızlık şüphesi ile asla aramam, cüzdan bulunamadı” diyerek kapıları açmak için yerine doğru yönelir.
Tam bu sırada Binbaşının kendinden emin davudi sesi duyulur; “Beni de arayacaksınız, töhmet altında kalmak istemiyorum” der.
Şoför aramak istemez ama Binbaşının ısrarı karsısında mecbur kalır. Tam elini Binbaşının paltosunun cebine sokarken “hayır arama, ben çaldım!” diyen biraz hırpani giyimli bir adam çıkar.
Ve adam “Cüzdanını çaldığım kadın bağırınca korktum, aranabileceğimi düşünerek cüzdanı, aranmayacağını bildiğim hemen yanımda bulunan Binbaşının paltosunun cebine bıraktım. Fakat bir Türk subayının hırsızlıktan suçlanmasına gönlüm razı değil. Yankesiciyim, hırsızım ama vatansız ve vicdansız değil!” diyerek başını önüne eğer.
İste biz böyle bir millettik..
Ahlak ve vicdan insanın temeli ve mayasıdır. Ahlak ve vicdan olmazsa insan olmaktan da bahsedilemez!
(Alıntı)
** ** **
İSRAF..
Bir gün bir köye girdim Köyde mükemmel bir cami.
Kendimi Üsküdar’da hissettim.
O kadar güzel cami ki, her şeyiyle çok güzel. Öğrendim ki cami 2 trilyona mal olmuş.
İlçe Müftülüğünden gelen bir yetkili, camiyi görünce öve öve bitirememiş. Dayanamamış sormuş imama. Böylesine güzelini nasıl yaptınız?”
İmam, “Efendim bizim köyün %70’i Almancıdır. Cam inşaatına başladığımızda onlarda desteklerini esirgemediler malzemeden kaçınmadık” demiş.
Müftü, “Peki kaç cemaat sabah namaza geliyor” demiş.
İmam, “2 saf efendim.”
Bu denli küçük köy için sabah namazına iki saf iyi” demiş.
İmam, “Bir ben bir de karşı evde oturan çok saf ve temiz Mustafa amca” diye söylemiş.
Cami kaç paraya mal olmuş?
2 Trilyon. İnsan inşa etmeyi, insan ihya etmeyi ihmal edilen yerde, her bina cami de olsa, okul da olsa, konferans salonu da olsa israftır. Onun için Anadolu’daki camiler emekliler lokaline dönüştü. Kimse beni yanlış anlamasın. Konumuz israftı ve benim tezim de bu.
Bir konuşmacı- Alıntı